Osteopatia zajmuje się badaniem, diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń czynnościowych w narządzie ruchu, w szerokim tego słowa znaczeniu. Dotyczy ona zarówno stawów obwodowych, kręgosłupa jak i ruchomości tkanki miękkiej, związanej z ruchem, tkanki łącznej, a w niej tkanki podskórnej, powięzi ,wiązadeł torebek stawowych, i oczywiście mięśni. Zaburzenia czynnościowe zawierają w sobie zarówno ograniczenia ruchowe (bariery czynnościowe) jak i nadmierną ruchomość. Bariery czynnościowe w ruchach diagnozowane są przez terapeutę i usuwane przy pomocy technik.
Korekcja nieprawidłowych barier odnośnie konkretnych struktur to:
Odnośnie stawów – zablokowanie – bariery ruchomości;
Odnośnie mięśni – przykurcze – bariery rozciągliwości;
Odnośnie tkanki łącznej – a w niej: wiązadeł, powięzi, tkanki podskórnej – napięcia i przykurcze – bariery napięciowe;
Odnośnie nerwów – bariery napięciowe tkanek otaczających;
Odnośnie naczyń krwionośnych i limfatycznych bariery napięciowe tkanek otaczających.
Wymienione bariery, wynikające z napięć i ograniczeń, są odwracalne i dlatego nazywane są też czynnościowymi, w odróżnieniu od nieodwracalnych barier i ograniczeń, które spowodowane są uszkodzeniami tkanki, czy zwyrodnieniami.
Dysfunkcja osteopatyczna różni się od dysfunkcji morfologicznej w zasadniczy sposób. Pojęcie dysfunkcji osteopatycznej zostało stworzone przez Dr Androw Taylor Still – ojca klasycznej osteopatii. Jest to nadmierne napięcie lub dyslokacja w obrębie stawów i układu mięśniowo kostnego, bez obecności chorobowej patologii. I tak, na przykład, osteopatyczne uszkodzenie kręgosłupa jest formą ograniczenia ruchomości w stawach miądzykręgowych , w których nie zawsze występują przesunięcie kręgów w stosunku do siebie, a jeżeli nawet to nastąpi, nie ogranicza całkowitej ruchomości stawu.
Dysfunkcję można podzielić na pierwotną i wtórną. Pierwotna to taka , która powstała na skutek urazu, lub kilku mikrourazów; wtórna to taka, która powstała w wyniku urazów w odległych częściach ciała, czyli została przeniesiona jako zespół napięciowy, lub dyslokację systemem powięzi.
W normalnych warunkach dysfunkcja pierwotna ustępuje samoistnie, gorzej jest z dysfunkcją wtórną, która jeżeli nie podlega całkowitej adaptacji, lub adaptacja jest nieudana z powodów wadliwych wzorców, wady postawy lub innych, następuje wówczas kompensacja. Kompensacja prowadzi do zaburzenia funkcji, które wprowadzają patofizjologiczne zmiany wzorców wyznaczonych przez mięśnie. Jeżeli w tkance mięśniowej lub powięziach nastąpił przykurcz z powodów kompensacji, nastąpi ograniczenie ruchomości stawów, które znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie struktur dotkniętych kompensacją, co ma wpływ na cały układ powięzi.
Techniki zamieszczone w skrypcie pozwalają na diagnozę za pomocą specjalnych testów i korektę przy pomocy zestawu technik.
